 |
| Gonzalo Castro Prado. |
Por R. A. Landeira
Coñecín a Zalo Castro no histórico pub Desórdenes nalgunha
daquelas interminables noites da movida de Ordes durante a segunda mitade dos anos 90.
Eu non era máis ca un anónimo e anodino estudante de Dereito, pero con despelladas e
herdadas inquietudes literarias e xornalísticas.
Zalo, algo maior ca mín -supoño que xa tiña rematada
a carreira- sentíase orgulloso do seu apaixoado interese pola forma
na que os grupos sociais se organizan, é dicir, a política.
Pasaron os años e nos reencontramos de novo en torno ao
ano 2005 por medio de Susana García no bar do Vasco. Pouco despois tocou
reorganizar as nosas paixóns un fronte ao outro: el xa como político, eu xa como xornalista.
E foi a partires de aí cando coñecín ao auténtico Zalo Castro.
Ese político-humano
tolerante, conversador á vez que dialogante, educado e cariñoso, moi
autocrítico tamén –se algo sae mal, sempre é o primeiro en sentirse responsable−,
terriblemente culto e cun sentido da xustiza moi amplio. Un namorado de Galicia,
de Ordes e das súas xentes, á vez que aberto ao mundo, contemporáneo, práctico
e realista. Disposto a eprender e escoitar, sempre na procura de comentarios e críticas ás súas opinións. Supoño que no fondo, Zalo no é máis ca un demócrata en toda a extensión do seu significado.
Resulta contradictorio pensar como o
BNG non puido ter en conta a un político como Zalo Castro para promover maiores metas. Un
político cun enorme potencial de liderazgo, estudoso, cun compromiso alterable
cos veciños e unha lealtade inquebrantable para cos seus valores. Sen dúbida, Gonzalo
Castro é un dos mellores políticos da Galicia contemporánea.
A Zalo se lle abre agora un tempo maravilloso para si
mesmo, para a súa compañeira, para a súa familia e para os libros. Penso que a
historia moderna de Ordes aínda ten reservada no seu futuro máis dunha páxina
para este político-humano capaz de ensinar á vez que aprender, de falar á vez que escoitar, e tamén de marchar cando non pode dar o mellor de si mesmo.
*
